L'Artisan Parfumeur

امروز که این پست رو شروع به نوشتم میکنم هفته ی آخر تیر ماهه و خودم هم در عجبم که چه نیروی قدرتمندی اراده ی من رو در دست گرفته و من رو اینطور به وجد آورده که تو چله ی تابستونی چنین داغ و تفته، دست به نوشتن درباره ی عطری پاییزی و زمستونی بر پایه توتون و چای بزنم. اون هم عطری تنباکویی و خوشمزه. دلیلش کاملا واضحه. من زانوم جلوی ساخته های برخی عطرسازها شل میشه و یکی از اونها اولیویا جاکوبتی هست. عطرسازی نابغه که به ندرت جلوی دوربین و لابلای جمعیت نمایشگاههای بین المللی عطر ظاهر میشه.

بعضی از عطرها، اگرچه بدون برچسب خاصی برای جنسیت معرفی میشن، اما همه ته دلمون یه جورایی میدونیم که برای یکی از دو جنس خانم یا آقا مناسب تر هستن. لو شس او پاپیون از برند لاغتیزن پغفومه هم با اینکه برچسب پوغ فم یا پوغ اوم نداره، اما بی هیچ شک و شبهه ای، تصویر یک زن رو در ذهن مجسّم میکنه.

اولیویا جاکوبِتی (Olivia Giacobetti) یکی از اون عطرسازهایی هست که یه روز باید برم ببینمش و بگم استاد میشه بینی شما رو ببوسم؟! نابغه ای که این سالها کم حرف شده و به جز کارهایی که برای برند خودش (Honoré des Prés) میسازه کار دیگه از ازش نمیبینیم. حتی عکسهایی که ازش توی اینترنت وجود دارن مربوط به دو دهه قبل و دوران جوانی ایشون هستن. تا پیش از تاسیس برندِ خودش در 2008 عطرهای بسیار موفقی رو برای برندهای حرفه ای عطر ساخته که از بین اونها میشه به فیلوسیکوس برای دیپتیک (Diptyque Philosykos)، ایریس برای هرمس (Hermès Hiris)، ان پسن برای فردریک مال (Frederic Malle En Passant)، آیدُل تویلت و پرفیوم برای لوبَن (Lubin Idole)، الیکسیر برای پنهلگنز (Penhaligon's Elixir) و چندین کار متعدد برای لاغتیزُن پغفومه اشاره کرد. حس سیّالیت، شفافیت، صمیمیت، سادگی و زیباییِ همه پسندِ روایحی که جاکوبتی بکار میبره ساخته های اون رو به اشعار مایعی تبدیل میکنه که توی شیشه عطر زندانی شدن.