حرص و قتل برای نفت و طلا: مروری بر عطر Good Fir از برند امریکایی Krigler

کریگلر – گود فِر ۱۱ (Krigler – Good Fir 11)

خصوصیات برتر: بالزامیک، کاجی، دودی، سبز، سوزنی برگ

جنسیت: مردونه

فصول استفاده: پاییز و بهار و تا حدی تابستون و تا حدی کمتر زمستون

از سینمای وسترن آمریکایی همیشه از اون فیلمهایی که فضای داستانش تو قرن نوزدهم تو ایالات شمالی آمریکا میگذره بیشتر خوشم میومد. سرمای استخوان شکن، کوهستانهای سر به فلک کشیده، بخار نفس اسبها، پالتوهای پوست و دستکشهای چرمی و تاریکیِ وهم آلود کاجهای غول آسا. به همین دلیل ارادت عجیبی به فضای تاریکِ رزین سوزنی برگها دارم چون همون حس رو بهم یادآور میشن: جویندگان طلا و اولین بارقه های صنعت نفت و کلّاشهایی که از این صنعت بالا اومدن.

چند سال پیش بود که یک فیلم از این ژانر تماشا کردم که برای مدتها شکم من از سینمای وسترن رو سیر نگه داشت. “قتل جسی جیمز توسط رابرت فورد بُزدل“. فیلم با نقش آفرینیِ برد پیت (جسی جیمز) تو ایالات مرکزی و سرد آمریکا تو قرن نوزدهم میگذره. موسیقی بی نظیر نیک کِیو (Nick Cave) و وَرِن الیس (Warren Ellis) که برگرفته از موتیف های موسیقاییِ بومیِ اون ایالات هست، هماهنگی عجیبی با نمای پانورامیک دوربین، لوکیشن و طراحی لباس داره که مو به تن سیخ میکنه.

با برند کریگر حدود چهار سال پیش به طور اتفاقی و به لطف دوستی فرانسوی آشنا شدم. برندی آمریکایی که در سال ۱۸۷۹ توسط البرت کریگلر به عنوان تجارتی خانوادگی تاسیس و در سال ۱۹۳۱ با افتتاح بوتیکی در هتل پلازای نیویورک به شهرت جهانی بین مشتریان تراز اول و میلیونرها میرسه. این شهرت البته دیری نمیکشه که با اولین شعله های جنگ جهانی دوم و رکود جدی بازار جهانی، فروکش میکنه تا نهایتا در سال ۱۹۵۵ با مرگ البرت کریگلر از یادها فراموش میشه. طی این همه سال خاموش میمونه اما تو سالهای ۷۰ و ۸۰ میلادی با ساختن تک و توک عطرهای سفارشی سوسوی چراغش رو روشن نگه میداره تا اینکه تو سال ۲۰۰۸ با افتتاح دوباره ی همون بوتیک در همون هتل کارش رو از سر میگیره.

کریگلر گود فِر یکی از اون عطرهای استخون درشتِ کاجی هست که رایحه ی دودی و تاریک و جادوگر مأبانه ی صمغ نراد توش با اندازه و پیمونِ گشاده دستانه بکار رفته. شروع چرب و چرمی-مانند و آرایشگاهیِ زُمختی داره که رایحه ای چوبی و خاکی و سبز همراهیش میکنه. مثل کسی هست که با چاقوی شکار صورتش رو میتراشه. این عطر شروع و فرود مشخصی نداره. بیشتر شبیه بوی چیزی هست که برای مدتها در یک نقطه بوده و اون نقطه به کلی به این بو آغشته شده. یکنواخت و مـُصّر هست و کم نمیاره! از طرفی میشه اون رو حالت پالایش نشده ی تام فورد ایتالین سایپرس، هلستون زی ۱۴ و راف لورن پولو دونست، و از طرف دیگه رایحه ی تلخ و نفت مانندِ تهش اون رو به کلی از این دسته جدا نگه میداره. یعنی اگر تام فورد ایتالین سایپرس رو جنتلمنی در نظر بگیریم که از تف کردن تو خیابون اِبایی نداره، این عطر بوی یک جوینده ی طلا رو میده تو یک قرن پیش، که از کشتن کسی که زودتر از اون مقداری طلا از شن رودخونه بدست آورده صرف نظر نمیکنه!

این حالت سکون و تاریکیش، و رایحه سبز و نخراشیده و جسورانه ای که سعی در زیبا بودن نداره من رو یاد همون فیلمهای وسترن مذکور، جویندگان طلا، هیزم شکنها، قاچاقچی های چرم و قانون گریزهایی میندازه که در بین توده ی جامعه با لباس فاخر و شیک میگردن اما خط چاقو روی صورت و یکی دو تا انگشت قطع شده نشان از گذشته نه چندان درخشان این جماعت داره.

گود فر بیشتر از اینکه یه عطر امروزی باشه یه عطره که از قرن نوزدهم باقی مونده. برند هم سعی داره با اسم عطر و رایحه اش این حس رو برسونه. گود فر بوی یه بقالی که بالای پیشخونش خرگوشی شکار شده در کنار دو مرغابی آویزونه میده. بوی یه آرایشگاه که تو توش غریبه ای و همه نگاهها روی توست وقتی داری اصلاح میکنی. بوی بادِ تند اواسط پاییز که از روی علفزار خشک سُر میخوره و به طرف جنگل نرادها خیز برمیداره. بوی خون و بوی طمع و حرص کشف طلا تو شن و ریگ رودخانه ها و دسیسه برای تصاحب زمینهای حاوی نفت میده.

موندگاری این عطر به طرز بیشرمانه ای بالاست، و از اون بالاتر نشر بوی خوفی که داره! به طرز عجیبی توانایی تو پر کردن هر فضای بسته ای داره که توش اسپری میشه.

★★★