مقایسۀ دو عطر سارتوریال از پنهلگُنز و نکسوس از سرژف

ابتدا میخواستم در مورد Penhaligon’s Sartorial به تنهایی بنویسم چرا که عطری هست لایق یه رویوی جانانه. اما بعدش دیدم خود عطر کاملا عیان همه چیز رو به مخاطب میگه. بنابراین فرصت رو غنیمت شمردم که توی یه رویوی با Invasion Barbare از خانۀ عطر Parfums MDCI مقایسه اش کنم که دیدم اون عطر هم میتونه یه مقولۀ خوب برای یه رویوی مفصل باشه. این شد که کار تازه تولید شدۀ سرژف از سری ۱۸۶۱ رو هدف قرار دادم. اول به این دلیل که هنوز توی ایران لانچ رسمی نشده (تا جایی که خبر دارم)، دوم به دلیل شباهت های روحیۀ این عطر با سارتوریال.

سرژف – ۱۸۶۱ نکسوس (Xerjoff – 1861 Naxos)

سال تولید: ۲۰۱۵

کشور: ایتالیا

گروه بویایی: آروماتیک ادویه ای (Aromatic Spicy)

عطار: کریس مائوریس (Chris Maurice)

 نُتهای برتر: عسل، اسطخودوس (لاوندر)، تنباکو، وانیل، برگاموت، دانه تونکا

فصول استفاده: بهار، پاییز و زمستان

سری ۱۸۶۱ سرژف ادای احترام این برند به ایتالیا هست و ابراز حس میهن دوستی. این مجموعه تا امروز که این بررسی رو مینویسم سه عطر داره که یکی Renaissance که برای رنسانس ایتالیا، یکی Naxos که پرچم سیسیل رو به اهتزاز درمیاره و دیگری Zefiro که احتشام روم رو به نمایش میذاره هست.

سرژف خانۀ عطری هست با کارنامه ای وسیع که معمولا عطرهایی استاندارد و متداول رو با کیفیت بالا خط مشی کاری خودش قرار داده. گرچه بینابین کارهاش گاهی عطرهایی پیدا میشن که میل به ساختارشکنی مخاطب رو حسابی ارضا میکنن. Naxos یکی از اون عطراست. یه تنباکوی تلخ و گزنده با شیرینی عسل و شادابی اکورد مرکبات.

شروع این عطر مثل خیلی از عطرهای این خانه با اکورد مرکبات هست؛ اصولا وقتی سری ۱۸۶۱ با رنگ پرچم ایتالیا نمایش داده میشه انتظار چیزی جز مرکبات که نماد این کشور هست، درست نیست. لیمو توی کارهای سرژف ماهیتی شاداب و کمی خنثی داره. به شخصه معتقدم سرژف حق لیمو رو خیلی خوب ادا نکرده اما باز این میوه خوب از پس ترکیبات این خانه بر اومده. به همراه ترکیب لیمو و ترنج، دوز بالایی از اسطوخودوس دقیقا رایحۀ آرایشگاهی و حس عطرهای قدیمی رو به یاد میاره. خیلی تیز و گزنده انگار همین الان از مزرعه چیده شده.

عسل نتی حیوانی هست. بیشتر از اینکه بوی شیرینی توی ترکیب عطر بسازه رایحه ای وحشی، دودی و گزنده داره که خوراکش ترکیباتی با تنباکو و اسطوخودوس هستن. نت عسل یه حالت دودی و گزنده به تلخی اسطوخودوس اضافه میکنه که نقش تنباکو رو پررنگ میکنن. تنباکوی نکسوس تلخ، غیر میوه ای، جدی، فلزی و دودی هست. اگر قراره نکسوس بوی سیسیل و روحیۀ جنگنده و مقاوم سیسیلی باشه چه بهتر که تنباکوش هم جدی و عصاقورت داده باشه. اونچه تدریجا توی این عطر رخ میده شکل گیری عناصر فوژه هست که همسانی خیلی جالبی با تنباکو پیدا میکنن. دانه تونکا (عنصر حیاتی اکورد فوژه) دقیقا عمقی که باید به تنباکو داده میشد رو میده.

نکسوس عطری تلخ، جدی و باکلاس، موَقر و مؤدب، منظم و عظیم الجثه هست. اما بیشتر از ظاهرش، حالتی شاعرانه داره که بیشتر روی دستور زبان تاکید میکنه تا شلختگی شاعرانه و بازی با کلمات احساسی. موندگاری و نشر بوی بسیار مطلوبی داره.

★★★★★

پنهلگُنز – سارتوریال (Penhaligon’s – Sartorial)

سال تولید: ۲۰۱۰

کشور: انگلستان

گروه بویایی: آروماتیک فوژه (یا فوژغ Aromatic Fougère)

عطار: برتراند دوشافو (Bertrand Duchaufour)

 نُتهای برتر: اکورد فلز، آلدهید، نُت آب، اسطخودوس، عسل، موم عسل، خزۀ درخت بلوط، چرم

فصول استفاده: بهار و پاییز

پیش از اینکه به عطر سارتوریال بپردازم نیاز هست خاطر نشون کنم که بررسی دو عطر با هم لزوما به معنی کاملا شبیه بودن اون دو عطر نیست، بلکه میتونه بخاطر نزدیکی حال و هوای دو عطر باشه.

واژۀ Sartorial (عضلۀ خیاطه) یه جورایی به مترادف مُد و مخصوصا مد آقایون تبدیل شده. سارتوریال یکی از عضلات کشاله هست که با پدال زدن روی چرخ خیاطی های قدیمی فعال میشده.

اگر بخوایم سارتوریال رو با نکسوس مقایسه کنیم باید شروع تا انتهای عطر رو توی یه پرسپکتیو کلی قرار بدیم. شروع سارتوریال بسیار تلختر از نکسوس هست چرا که از اون اکورد مرکبات که برای نرم کردن ترکیب تنباکو و اسطوخودوس و عسل استفاده میشده اینجا خبری نیست. در عوض عطر فضای ادویه ای و سبز و فلزی رو با قدرت به نمایش میذاره. ترکیبی از اکورد فلزی، آلدهید، و بنفشه که با هل و نُت آب نرم و خنک میشه.

اما بُن مایۀ سارتوریال چیز دیگه ای هست. این شروع نسبتا تلخ و گزنده نهایتا با لایه ای از اسطوخودوس و نت فلز به ترکیبی کلاسیک و بسیار غنی میرسه که از بستری از چرم و خزۀ درخت بلوط و ترکیبی علوفه ای و بسیار پیچیده ساخته شده. امضای برتراند دوشافو همواره این بوده که ترکیب مواد رو طوری لایه به لایه بسازه که روایح همواره حالتی واقعی و آشنا داشته باشن اما برای اسم بردن ازشون واقعا باید تقلا کنین. سارتوریال هم مثل همۀ کارهای دوشافو حاوی چندین رایحۀ علوفه ای، ادویه ای و بوهای آشنایی هست که به شکلی تو هم تنیده میشن که کُد شکافی تقریبا ناممکن میشه. این قدرت دوشافو رو نشون میده که پیامش رو به راحتی با ترکیبی بسیار پیچیده میرسونه.

کمی شیرینی، کمی تلخی، و کمی حس فلزی برای ایجاد حس صلابت. سارتوریال بوی کت شلوارای فاستونی اتو کشیده میده و صورت تراشیده. یه ترکیب خیلی مردونه، کلاسیک/مدرن، علوفه ای و چرمی، و یه آروماتیک فوژۀ به تمام عیار.

از لحاظ موندگاری و پخش بو کامل و بی نقص هست. بعضی کارهای کلاسیک که توی این رده هستن به طبع نشر بو و موندگاری خیلی بیشتری دارن اما اگر سارتوریال نشر بوی بیشتری میداشت قاعدتا آزاردهنده میشد.

★★★★★