بررسی عطر فوی دو تاباک از میلر هریس

میلر هریس – فوی دو تاباک (Miller Harris – Feuilles de Tabac)

خصوصیات برتر: تنباکو، چوبی، چرمی، ادویه ای

جنسیت: مردانه

فصول استفاده: پاییز

تنباکو. به صدقه سریِ برندهای نیش این رایحه توی عطر دیگه مثل قدیم یه چیز کمیاب نیست و تو هر برندی شما حداقل یه عطر تنباکویی پیدا میکنین. از تلخ و آروماتیک گرفته تا شیرین و میوه ای. تنوع زیاد شده و به همین شکل از بوی واقعی تنباکو هم کمی فاصله گرفتیم. ما بعضی وقتا یادمون میره بوی توتون واقعی چطوریه، چون یادمون میره توتونی که دود میکنیم خودش با مواد معطر پرورده شده. پیدا کردن یکی دو تا کار با پدر مادرِ تنباکویی که بوی میوه و قلیونهای فرحزاد نده و به جاش بوی توتون بده واقعا سخت شده. نمیخوام بگم عطری که الان قراره در موردش حرف بزنم یه گزینه برای بوی واقعی تنباکوئه…

فوی دو تاباک شروعی آشنا داره که طرفدارای عطرهای کلاسیک رو کمی هیجان زده میکنه. مخصوصا اگر شما این اواخر با تست عطر وایکینگ کرید یاد خاطره عطرهای قدیمیتون که دیگه تولید نمیشن افتاده باشین، اون حس رو قراره باز، به صورت واضحتر تجربه کنین. عطرهایی مثل وان مَن شو از ژاک بوگار (Jacques Bogart One Man Show) و مونتانا قرمز مردونه (Montana Parfum d’Homme) و لانارشیست کارُن (Caron L’Anarchiste).

شروع فوی دو تاباک همون حس چرم مانندِ ادویه ای متراکمی رو داره که عطرهای اون سالها داشتن. من رو یاد تودوزیِ چرم مصنوعی بنزهای ۱۹۰ D دیزل مدل ۱۹۶۵ میندازه که تو مسیر جاده چالوس دنده میزدن. بوی داشبورد آفتاب خورده و عکس حمیرا و هایده و منظره خزان پاییزی زیر سلفونِ ضخیمِ درب های جلوی اتومبیل. تسبیح هم از آینه آویزونه! یه حس قدیمی ناب داره. یه حس شبیه بوی پالتویی سالهاست هر زمستون به خدمت گرفته میشه و بوی سیگار روش با بوی چای دو بار دمِ قهوه خونه و بوی ادکلن آرایشگاه پس از اصلاح قاطی شده. رایحه ای قدیمی و همونطور که گفتم آشنا. آشنا به دو دلیل. اول بوی کاج که یه دوجین از عطرهای مردونه سالهای ۷۰ میلادی رو به خاطر میاره – پولو سبز راف لورن مثلا. و دلیل دوم اکورد شیپغ که بوی قدیمی و آشنا رو همواره تو عطر به ارمغان میاره.

جدا از اکورد شیپغ بستر عطر و بوی کاج، رایحه توتونِ غیر میوه ایش بویی بابابزرگی و احترام برانگیز داره. یه حس ریش سفید مأبانه اما نه خیلی پیر. من فکر میکنم هر پسری توی گذر از پسری به مردی یه دوره ای رو با این عطرها میگذرونه. سندروم سی سالگی میگن بهش! اگه اون روزا برگردن احتمالا یکی از عطرایی که براش بودجه کنار میذارم همین عطره اما فعلا مطمئنم تا بیست سال آینده اسم این عطر رو هیچ جای حافظه ام نیاز نیست ذخیره کنم.

موندگاری این عطر خیلی خوبه و روی پوست من نصف روز خیلی جوندار و کامل خودنمایی میکنه اما نشر بوش خیلی تعریف نداره. در واقع متوسط به پایینه. همون بهتر چون در غیر این صورت شما هم مثل من باید این عطر رو بذارین برای روزگار بازنشستگی. تیپ این عطر رو احتمالا حدس زدین، کاملا رسمی و کلاسیک. حتی اگه لباس غیر رسمی میپوشین باید استایل کلاسیک داشته باشین. به شخصه با بوی این عطر یاد ریش و سیبیل و کلاههای روسی و سیگار و تیپای کمونیستی سالهای پیش از انقلاب و اشعار ایرج جنتی عطایی میفتم.

★★★